Kütüphaneler, Müzik, Hayat ve Daha Fazlası

Yeniden merhabalar hepinize. Görüşmeyeli çok uzun zaman oldu. Okulumuzun sınav haftasından yeni çıktık. Sınavlara çalıştığımız için son iki hafta sonu blog yazma mecburiyetimiz yoktu. Şimdiyse, sınav haftasından yeni çıkmış olmanın rahatlığındayız koskoca Saint Joseph Lisesi 2016-2017 öğretim yılı hazırlık düzeyi öğrencisi 176 kişi olarak. Öyle ki, şunu söylerken en azından sınıfımdaki herkes adına konuşabilirim, okula gitmek, çalışmak ve ödev yapmak şu günler hepimize çok zor geliyor. İlkokul ve ortaokul hayatımızda olduğu gibi, sınavlardan sonra bir tempo düşüşü, küçük bir mola bekledi beynimiz. O mola gelmeyince de kendisi tempo yavaşlattı. Hele de havalar bu kadar güzelken dışarı çıkıp gezmek, spor yapmak istiyor insan. Hoş, şu an dışarıda kelimenin tam anlamıyla "gök delinmiş" durumda. Hal böyleyken havaların durumundan bahsetmek garip geliyor. Bahsetmeye çalıştığım durum zaten geçen haftayı baz alıyordu. 2017'nin ilk pastırma yazı bugün gelen bahar yağmuruyla son bu

Yeniden merhabalar efendim, görüşmeyeli uzun zaman oldu. Bugün geçirdiğim bir tatil üzerine malesef kısaca konuşacağım. Bloğu takip edenler bilirler, pek kısa yazmayı sevmem. Bu seferki konu beni zor duruma sokuyor, zira bir önceki yazıma çok benzer bir konu. Bu arada, bahsettiğim tatil sömestir tatili. Bu tatilde sanırım ilginç olan tek şey Mersin yolculuğu oldu. İstanbul'da geçirdiğim zamanda ya ödev yaptım ya da dinlendim, zaten havalar kötüydü, spor yapmak da istemedi canım. Tabii aslında en önemli olay tam tatilden önceki son günün yani karne gününün sabahı ablamı yolcu etmiş olmam. Kendisi Amerika Birleşik Devletleri'nde okuyor ve Türkiye'ye yılda iki kere geliyor: Kışın bir ay ve yazın iki aylığına. Onu gerçekten çok özlüyorum. Ama bu belki de bir başka yazının konusu olacak, şimdiden malzememi bitirmeyeyim, ana konuya gelelim. Mersin'e olan yolculuğumuz 21 Ocak günü sabah saatlerinde başladı. Benim ısrarlarım üzerine alışılagelmiş bir şekilde otoyoldan değil,

Merhabalar herkese, bu yazımı size İstanbul Boğazı kıyısındaki bir apartmandan yazıyorum. Buraya misafirliğe geldim, ailemin Mersin'den eski arkadaşlarıyla bir buluşma bu, ayda bir dönüşümlü olarak "Ocakbaşı" adı altında yapılıyor. Her ay bir başka kişinin evinde toplanılıyor. Bu gruptaki insanlar yıllar önce Mersin'deki bir Rotary kulübünden arkadaşlar, yani çoğu. Açıkçası seneler geçtikçe sayı azaldı. Hala bu buluşmalara katılmayı çok seviyorum, ama eskiden aldığım zevki artık bulamıyorum, hiç yaşıtım ya da en azından 25 yaşının altında insan yok. Pardon, bir kişi var, o da 6 yaşında. Neyse, bu detayları yazıyı okuyan sizlerin atmosferi aşağı yukarı anlayabilmesi için verdim. Yazımı şu manzara üzerinden devam ettirmek istiyorum, onun insanın ağzını açık bırakacak derecedeki güzelliğinden bahsetmek istiyorum.                                                                                                       Tek kelimeyle nefes kesici, değil mi? Gerçekten öyle. Bö

Merhaba, yine bir blog yazısıyla karşınızdayım. Bugün, sizlere yolculuk konusundan bahsetmek istiyorum. Benim aklıma yolculuk denince ilk memleketim Mersin gelir, sebebini yazının sonuna doğru açıklayacağım. Şimdi sadece kısa ve spesifik bilgileri vermek istiyorum. Mersin, yani en azından çoğu gidişimde konakladığım bölgesi, okulumuz St. Joseph Lisesi'nden tam olarak 939 km uzaklıktadır, arabayla gidildiği takdirde. Zaten en büyük zevklerimin arabalar ve hız olduğu düşünülürse, çoğunlukla arabayı tercih etmem normaldir sanırım, senede en az iki kere yaptığım Mersin yolculuklarımda. Aslında, bu benim için bir bakıma ödül. Başarılı geçirdiğim bir okul döneminin arkasından ebeveynlerimden gelecek bir ödül beklerim ki benim en çok sevdiğim ödül tipi yolculuktur. Genelde sınav haftalarından önceki hafta sonlarında şehrin banliyölerine kısa yolculuklar yaparız, 100-150 km uzağa. Bunlar, bana çok ciddi miktarda moral verir. Çünkü, babam bana bu kısa yolculukları en az  uzun olanlar kadar