Kütüphaneler, Müzik, Hayat ve Daha Fazlası

Herkese yeniden merhabalar, uzun zaman oldu görüşmeyeli, değil mi? Bugün size (en azından benim açımdan) çok, çok iyi bir haber vermek istiyorum: Bloglarla henüz işim bitmedi! Hatta önümüzdeki projenin boyutuna bakınca daha yeni başlıyorum bile diyebilirim! Bu yıl boyunca İstanbul'da çeşitli kütüphaneler geziyor olacağım. Aslında olacağız desem daha doğru olur, ben ve bu projeye katılan diğer arkadaşlarım, tabii bir de öğretmenlerim. Peki ya siz? Siz ise benden ve arkadaşlarımdan her 15 günde bir blog bekleyebilirsiniz. Çoğu blog gittiğimiz kütüphaneler hakkında olacak, hatta neredeyse hepsi bile diyebilirim. Kulağa iyi mi geliyor, bekleyin, daha en iyi kısmına gelmedim bile. Nisan ayında, okulumuz tatile girince, proje grubu olarak Fransa'ya gideceğiz. Orada da projemize yönelik araştırmalar ve gözlemler yapacağız. Size bir şey söyleyeyim mi, gerçekten sabırsızlanıyorum :) . Ancak projeye gezi amaçlı katılmışım gibi bir izlenim vermek istemem, okuyunca öyle anlaşıldıysa eğer.

Yeniden merhabalar hepinize. Görüşmeyeli çok uzun zaman oldu. Okulumuzun sınav haftasından yeni çıktık. Sınavlara çalıştığımız için son iki hafta sonu blog yazma mecburiyetimiz yoktu. Şimdiyse, sınav haftasından yeni çıkmış olmanın rahatlığındayız koskoca Saint Joseph Lisesi 2016-2017 öğretim yılı hazırlık düzeyi öğrencisi 176 kişi olarak. Öyle ki, şunu söylerken en azından sınıfımdaki herkes adına konuşabilirim, okula gitmek, çalışmak ve ödev yapmak şu günler hepimize çok zor geliyor. İlkokul ve ortaokul hayatımızda olduğu gibi, sınavlardan sonra bir tempo düşüşü, küçük bir mola bekledi beynimiz. O mola gelmeyince de kendisi tempo yavaşlattı. Hele de havalar bu kadar güzelken dışarı çıkıp gezmek, spor yapmak istiyor insan. Hoş, şu an dışarıda kelimenin tam anlamıyla "gök delinmiş" durumda. Hal böyleyken havaların durumundan bahsetmek garip geliyor. Bahsetmeye çalıştığım durum zaten geçen haftayı baz alıyordu. 2017'nin ilk pastırma yazı bugün gelen bahar yağmuruyla son bu

Yeniden merhabalar efendim, görüşmeyeli uzun zaman oldu. Bugün geçirdiğim bir tatil üzerine malesef kısaca konuşacağım. Bloğu takip edenler bilirler, pek kısa yazmayı sevmem. Bu seferki konu beni zor duruma sokuyor, zira bir önceki yazıma çok benzer bir konu. Bu arada, bahsettiğim tatil sömestir tatili. Bu tatilde sanırım ilginç olan tek şey Mersin yolculuğu oldu. İstanbul'da geçirdiğim zamanda ya ödev yaptım ya da dinlendim, zaten havalar kötüydü, spor yapmak da istemedi canım. Tabii aslında en önemli olay tam tatilden önceki son günün yani karne gününün sabahı ablamı yolcu etmiş olmam. Kendisi Amerika Birleşik Devletleri'nde okuyor ve Türkiye'ye yılda iki kere geliyor: Kışın bir ay ve yazın iki aylığına. Onu gerçekten çok özlüyorum. Ama bu belki de bir başka yazının konusu olacak, şimdiden malzememi bitirmeyeyim, ana konuya gelelim. Mersin'e olan yolculuğumuz 21 Ocak günü sabah saatlerinde başladı. Benim ısrarlarım üzerine alışılagelmiş bir şekilde otoyoldan değil,

Merhabalar herkese, bu yazımı size İstanbul Boğazı kıyısındaki bir apartmandan yazıyorum. Buraya misafirliğe geldim, ailemin Mersin'den eski arkadaşlarıyla bir buluşma bu, ayda bir dönüşümlü olarak "Ocakbaşı" adı altında yapılıyor. Her ay bir başka kişinin evinde toplanılıyor. Bu gruptaki insanlar yıllar önce Mersin'deki bir Rotary kulübünden arkadaşlar, yani çoğu. Açıkçası seneler geçtikçe sayı azaldı. Hala bu buluşmalara katılmayı çok seviyorum, ama eskiden aldığım zevki artık bulamıyorum, hiç yaşıtım ya da en azından 25 yaşının altında insan yok. Pardon, bir kişi var, o da 6 yaşında. Neyse, bu detayları yazıyı okuyan sizlerin atmosferi aşağı yukarı anlayabilmesi için verdim. Yazımı şu manzara üzerinden devam ettirmek istiyorum, onun insanın ağzını açık bırakacak derecedeki güzelliğinden bahsetmek istiyorum.                                                                                                       Tek kelimeyle nefes kesici, değil mi? Gerçekten öyle. Bö

Merhaba, yine bir blog yazısıyla karşınızdayım. Bugün, sizlere yolculuk konusundan bahsetmek istiyorum. Benim aklıma yolculuk denince ilk memleketim Mersin gelir, sebebini yazının sonuna doğru açıklayacağım. Şimdi sadece kısa ve spesifik bilgileri vermek istiyorum. Mersin, yani en azından çoğu gidişimde konakladığım bölgesi, okulumuz St. Joseph Lisesi'nden tam olarak 939 km uzaklıktadır, arabayla gidildiği takdirde. Zaten en büyük zevklerimin arabalar ve hız olduğu düşünülürse, çoğunlukla arabayı tercih etmem normaldir sanırım, senede en az iki kere yaptığım Mersin yolculuklarımda. Aslında, bu benim için bir bakıma ödül. Başarılı geçirdiğim bir okul döneminin arkasından ebeveynlerimden gelecek bir ödül beklerim ki benim en çok sevdiğim ödül tipi yolculuktur. Genelde sınav haftalarından önceki hafta sonlarında şehrin banliyölerine kısa yolculuklar yaparız, 100-150 km uzağa. Bunlar, bana çok ciddi miktarda moral verir. Çünkü, babam bana bu kısa yolculukları en az  uzun olanlar kadar

Herkese yeniden merhaba! Bugün, 10 Ocak Salı günü. Yani 10 gün önce 2016 yılını geride bırakıp 2017'yi karşıladık. İnsanın sevinçle karşıladık diyesi geliyor ama bunu söylemek çok zor. Zira 2017'nin ilk saatlerinde, belki ilk dakikalarında yine bir terör saldırısıyla karşı karşıya kaldık. Saldırının kendisi zaten başlı başına devasa bir üzüntüyken üstüne bir de böyle cümlelere "yine" kelimesini eklemek daha da bir - çok affedersiniz - koyuyor insana. İnanın bana, argo kullanmadan kendimi net ifade edemezdim. Aslında, oturup saatlerce bu konu hakkındaki düşüncelerimi içeren bir yazı yazabilirim buraya ancak bu bir okul projesi. Kendimi tam olarak ifade edebilmek için başvuracağım kelimeler pek de buraya uygun olmayacaktır ne yazık ki. Üstelik neşeli geçirdiğim son birkaç günü yine aklıma kötü düşünceler sokarak mahvetmek istemiyorum. O yüzden gelin beni, aslında tüm öğrencileri her koşulda mutlu eden  bir olaydan bahsedelim. Bu bir hava olayı. Zaten meteorolojiyle ilgi